Drugi pilot

                Brunetka siedziała na krzesełku i kibicowała zawzięcie. Najwierniejsza fanka z „13” na koszulce. Zawodnik na boisku z tym samym numerem miał dzisiaj ogromne wsparcie.

- Michał, uderz! – rozentuzjazmowana dziewczyna podskakiwała na siedzeniu.

- Widział pan to? – zapytała siwego, starszego już mężczyznę.

- Widziałem i odnotowałem. Michał ma plus przy akcji na siatce – oznajmił mężczyzna i wrócił do skrupulatnego notowania poczynań chłopaków na boisku.

- Nigdy się panu nie znudzi?

- Proszę cię, tylko swoim statystykom mogę zaufać. Muszę wiedzieć, za co wyzwać mojego syna – uśmiechnął się.

- Zbyszek nieźle sobie poczyna – zauważyła brunetka.

- Zobaczymy jak długo. On potrafi w każdej chwili coś zepsuć. Porywcza głowa – senior pokręcił głową.

- Brawo, brawo! – blondynka rząd niżej wiwatowała ostentacyjnie po efektywnym ataku Bartmana po prostej obok bloku.

Dwójka siedząca wyżej spojrzała na siebie z politowaniem.

- Że tak spytam, znajoma rodziny? – odezwała się Kubiakówna.

- Można tak powiedzieć… Narzeczona Zbyszka.

- Aha… No w sumie…

Nie wiedziała, co powiedzieć. Bartman senior pokiwał głową zniesmaczony.

- O gustach się nie dyskutuje – dodał.

- Widzę, że z resztą rodziny nie zżyła się specjalnie…

- Albo na odwrót. My tu gadu gadu, Justynko, a już po przerwie technicznej – zauważył mężczyzna.

- Przepraszam pana bardzo, można prosić o autograf dla mamy? – kilkuletni chłopiec postukał Leona w ramię.

- Ależ oczywiście chłopcze. Może jednak wolałbyś od Zbyszka?

- Ale do niego są zawsze takie długie kolejki – jęknął maluch. – Poza tym, moja mama zawsze się dobrze o panu wypowiada i nawet nie wie, że przyszedłem.

- Już dobrze. Gdzie się mam podpisać? – dociekał siwowłosy. – Obiecuję, że autograf Zbyszka też dostaniesz – uśmiechnął się pocieszająco.

- Ojej, to się mama i brat ucieszą. Jeśli można prosić, to dla Marcina i Krzyśka, a drugi dla Marty – szatynek wyciągnął zza pleców notesik.

- Marcin, dziecko – zaniepokojona zniknięciem syna, matka wołała chłopca. – Prosiłam, żebyś nigdzie  się nie oddalał – tłumaczyła kobieta.

- Spokojnie, w dobrej sprawie przyszedł – zapewnił siwowłosy, powodując lekkie speszenie nowoprzybyłej bezpośrednim kontaktem.

- To jest twoja mama? Marta? – Justyna spoglądała to na dziecko, to na jego rodzicielkę.

- Tak, to moja mamusia – dumnie oświadczył chłopiec i objął szatynkę.

- Chyba się znamy, nie sądzisz? – brunetka uważnie spoglądała w stronę starej znajomej. Nigdy by nie pomyślała, że spotka ją z dziećmi.

- Justyna? – ta również niekryta zaskoczenia.

- No a niby kto inny? Jusia jest tylko jedna – podeszła uściskać koleżankę.

- Boże, ile to się nie widziałyśmy? 5 lat – zaczęła wyliczać Kubiakówna.

- Na to wygląda – młodsza zerknęła ukradkiem na swoją pociechę.

- Mamo, kto to ta pani?

- Mamo! -  po chwili rozległ się drugi dziecięcy głos.

- Eee… Marta, to ty masz jeszcze więcej dzieci? Nic nie mówiłaś o jednym, a co dopiero o drugim, ani tym bardziej, że masz męża?

- Wybacz. Chłopcy… Zjawili się niespodziewanie. Macierzyństwo pochłania kompletnie. Stan cywilny dalej ten sam – mruknęła. – Poznaj Marcina i Krzysztofa.

- To mów po polskiemu, że to wpadka była – wyrwało się brunetce. – Przystojni z was młodzi mężczyźni. Jestem waszą nową i ulubioną ciocią Justyną – uśmiechnęła się i poczochrała ich po głowie. – Sorka – przepraszająco spojrzała w kierunku przyjaciółki.

- W sumie masz rację. Ojciec był i się zmył.

- Możemy siedzieć koło cioci? – dwie pary niebieskich oczu wpatrywały się w Martę.

- Jeśli tylko ciocia wam pozwoli.

- Pewnie, że tak chłopcy – wskazała na swoje kolana, na których po chwili znalazły się bliźniaki. - Tam z 13 numerem gra wasz nowy wujek Michał – kiwnęła głową w stronę boiska.

- I Zbyszek – roześmiał się Bartman senior.

- A pan będzie naszym dziadkiem? Bo koledzy w przedszkolu mają dwóch, a my tylko jednego…

- Marcinku! – Marta skarciła syna.

- Nic nie szkodzi. To bardzo miłe z waszej strony, chłopcy. Nie mam jeszcze wnuków i jak tak patrzę na swojego syna, to prędko się nie doczekam. Dziadek Leon brzmi przecież tak dumnie – szczycił się.

- Super. Ale mamy super dziadka – bliźniacy przybili między sobą piątki.

- To jaki jest wasz ulubiony siatkarz? – spytała Kubiakówna.

- Wiesz, ciociu, ja lubię Kurka, ale Igła i Rekin też są fajni – wymieniał Marcin.

- Tak i jeszcze Dziku! – ekscytował się jego brat.

- Widzę, co oglądają zamiast wieczorynki – uśmiechnęła się brunetka. – A zdradzicie mi, kogo mamusia wasza lubi?

- Hmm… Chyba Dzika albo Rekina – odpowiedział Marcinek.

- Tak myślałam. Wiesz, bo wasza mama i ja znałyśmy kiedyś Zbyszka i Michała, jak byli troszkę od was starsi, ale na pewno nie mądrzejsi – ucałowała chłopców.

- Aaa… Coś nam kiedyś opowiadała, prawda? – Krzysiek spojrzał w kierunku rodzicielki, którą rozmową zajął starszy Bartman. – To ciocia jest siostrą pana Kubiaka?

- Już wujka. Tak, kochanie, ciocia Justyna jest jego młodszą siostrą.

- Ale suuuuuper! Będziemy mogli go poznać? Ciocia mieszka w Jastrzębiu? – zasypywali dziewczynę pytaniami.

- Kochani, dajcie cioci oglądać mecz – wtrąciła szatynka.

- Wszystko wam opowiem, ale po spotkaniu – obiecała brunetka.

- Mamo, to może odwiedzimy ciocię wieczorem? – spytał od razu Krzyś.

- Dobrze, odwiedzimy, jak tak bardzo chcecie.

- Zdecydowanie zapraszam – Kubiakówna zerknęła z satysfakcją w stronę brata. To się Marta zdziwi, jak zobaczy z kim ja mieszkam.

Mecz skończył się wygraną naszych reprezentantów. Michał i Zbyszek zadowoleni kroczyli ku trybunom.

- Michu, ale co to za laska z „13” siedzi koło mojego ojca? – zagadał brunet.

- A taka jedna – odparł tajemniczo niższy z nich.

- To taką dupę wyrwałeś Michu? Szacun – ekscytował się atakujący.

- Kochanie! – zawołała dziewczyna niedaleko nich.

Zbigniew podszedł do niej i cmoknął jej policzek, ignorując nadstawiony dzióbek z ust. Ponad ramieniem blondynki uparcie wpatrywał się w nieznajomą kibickę.

- Jusia! – wykrzyknął nagle i pognał za kumplem.

Narzeczona spojrzała zszokowana na zawodnika tonącego w nieznanych damskich objęciach. Poczuła pulsowanie w skroniach.

Brunetka musiała przyznać, że upływ czasu posłużył Zbyszkowi. Jego mięśnie nabrały kształtów, a sylwetka męskiej postawy. Z chwilą gdy tkwiła w jego ramionach, dostrzegła, iż również wyprzystojniał. Perspektywa pięciu lat rozłąki odmieniła go zdecydowanie. Gdyby na plaży prezentował się tak jak teraz, nie byłaby w stanie się mu oprzeć.

- Witaj Zbyszku! – delikatnie ucałowała jego oba policzki.

- Oj, Justynko, jaka piękność z ciebie. Już miałem zazdrościć Miśkowi kobiety, ale w końcu cię poznałem.

- Ty też, rzekłabym, wyglądasz apetyczniej. Przyjemne ciastko do schrupania. Wiesz, Michał ciągle sam.

- Słodzisz, słodzisz. Aż mi się przypomniały stare dobre czasy – nieznacznie pogładził ją po ramieniu.

Flirt między tą dwójką było czuć na kilometr.

- Może kogoś sobie znajdzie w Jastrzębiu, co?

- Ty już sobie kogoś znalazłeś, więc Michał nie będzie miał z tym problemu. Liczę na to samo.

- Noo… - siatkarz wyraźnie się skonfundował. – Jak szybko się roznoszą te wieści…

- No ale co ta twoja laska taka sztywna? Okazuje w ogóle jakieś emocje? – brunetka obrzuciła dziewczynę krytycznym spojrzeniem.

- Nie każdy ma taką wspaniałą fankę jak Michał – Jusi zmiękły nogi pod czarującym wzrokiem bruneta.

- Przepraszam, ale mogłabyś nas ciociu przedstawić? – wtrącił się nieśmiały głosi.

- Chłopcy, to jest wasz nowy wujek Zbyszek. Zbyszku, a to Marcin i Krzysiu.

- Wujek Byszek? – dopytywał Marcin.

- Możecie mówić, jak chcecie. Ale od kogo wy jesteście szkraby? – przyjmujący spojrzał pytająco na towarzyszkę.

- Nie patrz na mnie. To nie są moje dzieci tylko mojej przyjaciółki. Marto, pozwól – zawołała znajomą, która najwyraźniej oddawała się miłym pogaduszkom z Leonem.

- Tato, nie podrywałbyś mojego przedziału wiekowego, co? – zażartował Zibi.

- Ty już swoją szansę wykorzystałeś. Z moim gustem, jak widzisz, wszystko jest w porządku – odparł.

- Już, już. Wszystko powiem mamie! – droczyli się między sobą.

- Ja żadnego małżeństwa nie zamierzam rozbijać – wtrąciła nieśmiało dziewczyna.

- Boszzz, Bartman, ty dalej głupi jesteś – wyrwało się Kubiakównie.

- Ciociu, ale wujek zawsze takich mądrych wywiadów udziela – powiedział Krzysztof. – Mama się zachwyca wujka mądrością.

- Doprawdy? – siatkarz spojrzał z zainteresowaniem na speszoną szatynkę. – Ty jeden mnie bronisz – poderwał chłopca do góry i wsadził sobie na barana.

- Ale suuuper! Jestem wielki!

- Zostawić cię na chwilę, a ty już z dzieckiem paradujesz – do zgromadzenia dołączył Michał.

- Spójrz, jacy uroczy chłopcy – zauważył Zibi. – Odnaleźli swojego ulubionego wujka. Poza tym, jestem na ciebie zły, Kubiak.

- Bo nie poznali jeszcze mnie. Pff… Niby o co?

- Wkręcasz mnie, a to wcale nie twoja laska. Wiesz, szybciej byłaby moja – mrugnął w kierunku brunetki.

- Bartman, ty mnie nawet nie denerwuj. Siostry kumpla się nie tyka – ostrzegł.

- Oj tam, takie żarty. Nie mam szans u takiej gorącej laski – Zbyszek ponownie otaksował sylwetkę Kubiakówny, przyprawiając ją o ciarki na plecach.

- Masz rację, nie ta liga – dogryzła mu.

- Nie za dobrze czasem się bawicie – do ukochanego podeszła wysoka, chuda blondyna.

- Jak dla mnie wyśmienicie. Wiesz, jak fajnie spotkać starych znajomych? – odparł siatkarz.

- Zauważyłam. Może byś mnie przedstawił? – zaproponowała, uważniej mierząc postać Justyny.

- No tak. To jest siostra Michała, moja bardzo dobra koleżanka z młodości, Justyna, a to jest… Sabina.

- Cześć – padło z obu stron.

- Zbyszku, nie sądzisz, że powinniśmy już pójść?

- Zaraz będzie straszna kolejka do prysznica, lepiej już idźmy Kubi. Pa, Justynko – brunet ucałował dziewczynę. – A ty zabierz się z tatą, ja dojadę.

- Ale jak to z twoim tatą? Porozmawiamy w domu.

- Uuu… Powiało chłodem – wymsknęło się Marcie, która natychmiast otrzymała złowieszcze spojrzenie od Sabiny.

Za to całkiem przyjaźnie spoglądał na nią Kubiak, którego ręki uczepił się Marcin.

- Młody, wracamy na ziemię – Bartman ostrożnie postawił drugiego bliźniaka na podłodze. – Michał, oddajemy dzieci ich mamie, a sami spadamy – ponaglał Zbyszek.

Szatynka uśmiechnęła się do nich, a Michał odprowadził Marcinka.

- Uroczy chłopcy – zaczął. – Po mamusi.

- Dziękuję – uśmiechnęła się znów nieśmiało. – Dobry mecz dzisiaj zagraliście.

- Też jesteśmy zadowoleni. Pozwól , że się przedstawię. Michał jestem – podał dłoń szatynce.

- Chyba cię nie zdziwi, jeśli powiem, że doskonale to wiem. Marta.

- Miło mi. Jestem rozpoznawalny, ciągle o tym zapominam – zaśmiał się.

- Interesuję się siatkówką, więc coś tam wiem o panu rozpoznawalnym – nieświadomie zaczęła się droczyć.

- Coś czuję, że nie jestem lubiany zbytnio – zauważył. – No nic, miło było poznać. Chodź siostra, jedziemy do domu.

- Nie miałeś iść pod prysznic? – spytała Marta, mierząc chłopaka w stroju zespołu z Jastrzębia-Zdroju.

- W domu też mam prysznic. Jusia, idziemy.

- Wiecie chłopcy, wpadniemy do cioci Justyny innym razem – szatynka zaczęła ubierać synów.

_____________________________________________

Taaaaaadaaaasz! Przetrzymałyśmy was, co? W końcu w samolocie zawsze są dwaj piloci ;)

Przyznawać się, która uwierzyła, że to koniec? :)

Oj dziewczynki, jeszcze tyle pomysłów, tyle scenek do wykorzystania. Także witamy na drugiej części naszego opowiadania :) Co się działo w przerwie czasowej, wyjaśni się w przyszłych odcinkach ;) Chciałam wrzucić w urodziny Zbyszka, ale nie wyszło. Jest teraz, cieszycie się?

Serdecznie was ściskamy, zostańcie z nami!

P.S. Jusia nic nie chciała dodać od siebie, ale pewnie następnym razem się wypowie ;)