Odlot nr 5

Kolejny dzień od rana zapowiadał się niesamowicie upalnie. Po dość pochmurnym i deszczowym lipcu, sierpień od pierwszych dni raczył wszystkich upałami. Boiska od plażówki były oblegane przez zawodników od rana. Wcale się trenerom nie dziwię. Dbali o swoich podopiecznych, a granie w pełnym słońcu to nic przyjemnego.

                Ja od rana miałam zatem dużo pracy. Hotel, który gościł wszystkich uczestników Mistrzostw, zatrudnił do pomocy jeszcze blondyna rok starszego ode mnie. Co dwie pary rak, to nie jedna. Mateusz od razu zażyczył sobie obsługiwanie dziewczyn. Zaśmiałam się tylko i przystałam na ten układ. Niech sobie chłopak poflirtuje, jak będzie od tego szczęśliwszy.

                Niosąc świeżą partię ręczników i zgrzewkę wody, podpatrywałam poczynania siatkarzy. Piasek to był ich żywioł. Wzrok z piłki spuszczali tylko, gdy tak spadła na piasek, co kończyło akcję. Uśmiechnęłam się na widok znajomej pary zawodników. Widziałam, jak pot spływa po ich skórze. Wysiłek plus słońce równa się mokre ubranie. Zibi odwrócił się w moją stronę i pomachał. Odwzajemniłam gest i już miałam iść dalej, gdy brunet mnie zawołał.

- Marta, chodź!

- Czegoś wam potrzeba? – spytałam.

- No wiesz… Chyba po znajomości możemy podmienić wodę na chłodniejszą, co? – chłopak uśmiechnął się szeroko, wskazując na oszronione butelki, które trzymałam.

- A wasza już nie dobra? – zaśmiałam się, choć zdawałam sobie sprawę, że przez 2 godziny ciecz zdążyła się nagrzać.

- Nikt nie pije w taką pogodę ciepłych napoi, co nie?

- Dobrze, zlituje się nad tobą. Kolega też chce? – spojrzałam na Kubiaka, siedzącego pod parasolką.

- Misiek, uśmiechnij się ładnie do Marty, to dostaniesz zimniutką wodę – krzyknął brunet.

Chłopak obrócił głowę w naszą stronę, mrużąc oczy. Gdy dostrzegł to, co trzymałam w rękach, uśmiechnął się błogo i spojrzał na mnie błagalnie.

- Wiesz, że cię uwielbiamy, prawda? – momentalnie obaj znaleźli się obok mnie.

- Eee… Aż tak? – posłałam im pobłażliwe spojrzenie. – Już nie musicie się podlizywać, macie – wyjęłam dwie butelki i podałam każdemu.

- Zimnaa – przykleili twarze do plastykowych powierzchni. – Jesteś super – cmoknęli mnie obaj w policzki.

- Nie ma za co – mruknęłam zaskoczona i lekko speszona. – Do zobaczenia.

~~~

                Na obiad wróciłam do domu, gdyż miałam całe 3 godziny wolnego. Wychodząc, dostrzegłam pudło stojące przy schodkach, prowadzących na strych. W mojej głowie zabłysła altruistyczna myśl.

- Mamo, potrzebujesz w najbliższym czasie mini lodówkę? – krzyknęłam do rodzicielki.

- Nie, co ty. Czemu pytasz? – wyjrzała z kuchni.

- Chyba przyda mi się w pracy. Obiecuję, że nie zepsuje i za tydzień wróci.

- Nie ma problemu, bierz. Tylko chyba zbyt wiele wkładów nie zostało – zamyśliła się.

- Mniejsza o to, dokupi się – uśmiechnęłam się i wyszłam z kartonem pod pachą.

Trochę ważyło, ale dotachałam to do głównego wejścia hotelu. Potem, korzystając ze swoich uprawnień, przedostałam się na piętro z pokojami chłopaków. Ostrożnie zapukałam do jednego z pokoi.

- Proszę – usłyszałam znajomy głos.

- Hej, przyniosłam wam coś – uchyliłam delikatnie drzwi.

- Marta? Co ty tu robisz? – Bartman uśmiechnął się szeroko i zaprosił mnie do środka gestem dłoni.

- Przyszłam, bo pomyślałam, że wam się przyda – wyciągnęłam z opakowania lodówkę turystyczną.

- Skąd masz to cudo? – wykrzyknął chłopak.

- Stało u mnie w domu bezczynnie. Jestem skłonna wam pożyczyć, ale do zwrotu bez skazy – spojrzałam na niego groźnie.

- Oczywiście! Co tylko rozkażesz – zaczął oglądać urządzenie i sprawdzać od środka.

- Tu masz wkłady, ale zapewne będziecie potrzebować więcej – położyłam pudełka na ich komodzie.

- Koniecznie musimy kupić. Nie wiesz może, czy nie ma gdzieś w okolicy? – spytał.

- Chyba w tym markecie niedaleko będą – zaczęłam się zastanawiać.

- A masz coś teraz do roboty? Moglibyśmy tam pójść… - zaproponował, odstawiając lodówkę.

- Zaczynam pracę wraz z rozpoczęciem waszych treningów – wyjaśniłam. – Więc?

- Mamy godzinę, idziemy – pociągnął mnie za rękę i zamknął pokój.

- A Michał?

- Zostawimy klucz w recepcji i napiszę mu sms – odrapał i skierowaliśmy się do wyjścia.

                Wyprawa ze Zbyszkiem przysporzyła sporo śmiechu. On chyba nie umiał nie żartować przez 5 minut. Nawet gdy nie miał takiego zamiaru, wychodziło coś zabawnego. Na szczęście w sklepie zachowywaliśmy się normalnie i udało nam się zakupić wkłady bez zniszczeń. Siatkarz postanowił, że wrócimy inną drogą, bo zostało nam jeszcze dobre pół godziny.

- Czyli idziemy przez plażę? – spytałam, bo to była najkorzystniejsza opcja.

- To ty tu mieszkasz. Brzmi nieźle – posłał mi uśmiech. – Mam nadzieję, że nie napadną mnie tłumy fanek w bikini.. Albo.. Byłoby fajnie – zaśmiał się.

- Nie za skromny jesteś? – przyjrzałam mu się z udawaną litością.

- A gdzie tam. Taki gość jak ja musi sobie radzić z uwielbieniem kobiet – powstrzymując śmiech, wygłaszał swoją mowę.

- Przykro mi, ale ja do nich nie dołączę – wytknęłam mu język i pobiegłam przed siebie w stronę plaży.

- Jak to nie? Nie podobam ci się? – spytał wielce zdumiony, gdy mnie dogonił.

Przystanęłam, by zdjąć buty i rozkoszować się ciepłym piaskiem pod stopami. Z daleka widziałam turystów, którzy wylegiwali się nad brzegiem morza.

- Chcesz się przeciskać przez te tłumy? – spytałam zmieniając temat.

- Nie odpowiedziałaś mi na pytanie – odparł upartym tonem, ale nie spojrzał mi w oczy…

Zerknęłam na swoją bluzkę. No tak, obsunęła się zbytnio, powiększając dekolt. Nie miałam małych piersi, ale jakoś sobie z nimi radziłam. Myślałam, że faceci nie zwracają na nie uwagi, przynajmniej u mnie.

- Wybacz – podciągnęłam materiał pod szyję.

Niespodziewanie odciągnął mnie na bok w stronę wąziutkiej ścieżki obok wydm. Rzadko kto tędy przechodził, gdyż prowadziła ona po prostu do nikąd. Zibi przystanął przy ściętym pniu obsypanym piaskiem i posadził mnie na nim. Patrzyłam zaskoczona, jak siada naprzeciwko mnie.

- Ty nie chcesz odpowiedzieć, więc ja to zrobię. Podobasz mi się, wiesz? – wyszczerzył zęby w uśmiechu.

- Ja czy moje piersi? Jakoś wcześniej nie okazywałeś mną zainteresowania – mruknęłam.

- Wiesz, nie musimy być razem. Po prostu chciałbym spędzić kilka miłych chwil, gdy odkryłem twoje piękno – odparł szczerze.

- Myślę, Zbyszek, że to nie najlepszy pomysł – chciałam wstać, ale mi nie pozwolił.

Znów siedziałam na pieńku, a on podniósł się do klęku. Dzieliła nas mała odległość. Widziałam iskierki w jego oczach. Mały skrawek ciała mógł tak na niego zadziałać? Bynajmniej, bo przycisnął mnie mocno do siebie i drażnił twarz oddechem. Jego bliskość paraliżowała. Pomijając wszystkie sprawy dookoła i wyłączając rozsądek, spodobało mi się. Dookoła upał, ja w cieniu, przytulana przez rozgrzane męskie ciało. Mój umysł zwariował, gdy pocałował mnie w szyję. Nigdy nie pomyślałabym, że takie coś będzie mieć miejsce. Nie kochałam go, ale wzbudził we mnie emocje. Za to byłam mu wdzięczna.

Chyba faktycznie mu się spodobałam, bo szybko jego ręce wdarły się pod moją koszulkę. Najpierw gładził moje plecy, a potem przeniósł się na przód. Jego duża dłoń spoczęła na mojej piersi, a on patrzył na moją reakcję. Masował je chwilę i następnie podwinął materiał mojej bluzki. Patrzył na moje półnagie ciało. Chciałam coś powiedzieć, ale zaczął całować mój dekolt i wyrwał mi się tylko jęk. Odchyliłam się lekko do tyłu, a chłopak poszedł za ciosem i położył mnie na piasku za nami. Chyba uznał, że moja koszulka jest zbędna, bo zdjął ją ze mnie całkowicie, swoją również. Ocierał się o mnie nagą klatka piersiową. Palcami znikał za brzegiem miseczek stanika i zataczał coraz większe kręgi, chcąc dostać się do sutków. Potem te same miejsca całował ustami, a rękami powędrował na moje uda. Nie wiedziałam, co o tym myśleć i nie przerywałam tego. Zrobił to za mnie ktoś inny…

- Zbyszek? – rozległ się za nami dziewczęcy głos. Zerknęłam przez ramię bruneta i poznałam tą osobę. – Z Martą?

- Nie planowaliśmy tego… Wracaliśmy ze sklepu i… - zaczęłam się misternie tłumaczyć, a Zbyszek śmiał się, nie wypuszczając mnie z objęć.

- Przyłapałaś nas, Jusia. Zdarza się. Tylko nie rozpowiadaj tego, bo to żadna big love – uśmiechnął się i pomógł mi wstać. Potem założył na mnie bluzkę i cmoknął w policzek. – Dzięki, za lodówkę i… miłe popołudnie – błysnął zębami.

Zostałam sama z Justyną. Czułam jej spojrzenie na sobie i nie wiedziałam, co powiedzieć.

- Kto by pomyślał, że z ciebie takie ziółko. Myślałam, że wzdychasz do innego członka tej dwuosobowej ekipy – odparła.

- Nic nie łączy mnie ani z Bartmanem, ani z Kubiakiem – rzuciłam jej bezradne spojrzenie.

- Niech ci będzie. Spoko, nie powiem Michałowi – szturchnęła mnie.

- A co go to obchodzi, co ja robię? – mruknęłam.

- Może nie tylko ty posyłasz ukradkowe spojrzenia, gdy wychodzimy razem? – rzuciła tajemniczo.

~~~

Obserwowała kolejny mecz brata i jego kumpla. Ogół publiczności był w stroju plażowym, ponieważ dopisywała wakacyjna pogoda. Także Justyna na krzesełku w górze od kostiumu i krótkich spodenkach.

Popukała się palcem w czoło w odpowiedzi na dwuznaczne spojrzenia i gesty Bartmana. Chłopak co chwila zerkał w jej stronę, jednak nie tylko on. Zagraniczni zawodnicy, którzy nie rozgrywali już spotkań, siedzieli po drugiej stronie. Chudzi, bladzi, anemiczni Rosjanie nie byli w typie brunetki. Z obawa patrzyła, jak zbliżają się do niej.

- No chyba jednak nie – próbowała ignorować przybyłych adoratorów.

- Pretty woman, nie bądź taka – nalegał blondyn.

- Że przepraszam? Ty do mnie mówisz? Zbyszek, kochanie! – udawała, że woła chłopaka.

Ten odwrócił się zaskoczony i próbował zrozumieć zaistniałą sytuację. Obca ręka na nadgarstku Kubiakówny powiedziała mu wszystko. Żwawym krokiem podszedł do zgromadzenia.

- I jak ci się podobałem w akcji, kwiatuszku?

- Dobrze, że jesteś, kochanie – spojrzała z ulga w kierunku siatkarza.

- Zostaw tego leszcza i chodź z nami – natręci nie ustępowali. Bezradna Justyna szukała pomocy, ponieważ przybysze byli gotowi ją uprowadzić. Zaczęły się lekkie przepychanki.

- Zostawcie moją siostrę w spokoju, bo pożałujecie! – rozległo się złowrogim tonem.

- Braciszku? – zaskoczona brunetka obserwowała reakcje brata z otwartymi ustami. Imponowało jej, że Kubiak, po raz pierwszy w życiu, stanął w jej obronie.

Zdenerwowany Michał wyglądał, jakby miał za chwilę poobijać wschodnie twarze. Razem z przyjacielem zasłonili dziewczynę i stanęli twarzą w twarz z Rosjanami.

Jusia poczuła nagły przypływ siostrzanych uczuć. Natychmiast po odejściu „napastników” rzuciła się w ramiona niższego siatkarza.

- Dzięki, dzięki, dzięki! Oni byli okropni!!!

- Wszystko dobrze? Nic ci nie zrobili? – Michał wyraźnie był podenerwowany.

- Na szczęście nie. Dzięki, panowie – poklepała ich po ramionach.

- Musisz następnym razem uważać, bo ewidentnie kusisz towarzystwo, nawet ja się skusiłem – wydusił Zbyszek, a Kubiak spojrzał na niego spod byka. – No już, stary, wyluzuj. To co, rodzeństwo pogodzone?

Chłopak i dziewczyna spojrzeli na siebie ciepło.

- To chodź siostra na lody! – chwycił mocno dłoń towarzyszki. – No dobra, Bartman, ty też zasłużyłeś – Kubiak tryskał dobrym humorem.

~~~

Dziewczyna dalej nie mogła pojąć tego, co widziała popołudniu. W życiu by nie pomyślała, że Marta i ten młody baran. Na pewno ją uwiódł swoimi głupawymi tekstami. Dziwnie się czuła z posiadaną wiedzą, tym bardziej, że chyba wolała widzieć koleżankę u boku brata.

Nie, żeby była zazdrosna. No ale skoro Zbyszek już ją tak ładnie obronił, to chyba posiadała do niego jakieś pierwszeństwo?

- Misiek, chyba muszę ci coś powiedzieć… - niepewnie weszła do pokoju chłopaków.

- Co tam, siostra? Coś ważnego? Siadaj – wskazał na swoje łóżko.

- Bo wiesz… Skoro już jesteś moim ukochanym bratem, a ja twoją ukochaną siostrą, to muszę ci o tym powiedzieć.

- Ale dowiem się w końcu, o co chodzi? Chyba Zbychu nie chce zrezygnować, ani nie złapał kontuzji? – zapytał lekko wystraszony chłopak.

- Zbychu ma się świetnie, jego ręce także, rzekłabym, wyśmienicie. Posłuchaj, to coś gorszego niż kontuzja… On po prostu macał… macał Martę…

- Co?! – szatyn prawie opluł się zbulwersowany. – Jaja sobie robisz!

- Jaja to ma Zbyszek, jak berety. Brat, po prostu musisz coś zrobić. Nie, żebym, była o coś zazdrosna. Po prostu wiem, że Marta wpadła ci w oko – tłumaczyła dziewczyna.

- Przepraszam bardzo, skąd wiesz?

- Nie wiem, ino tak palnęłam. – uspokajała brata. – To co, zrobisz coś z tym?

- Może… Nie wiem… Pewnie woli Zbyszka – mruknął niemrawo.

- Dupa! Nie woli, nie woli. To raczej Zbyszek by dmuchał wszystko, co nie ucieka i ma otwór – ironizowała.

- Mimo wszystko to mój kumpel, aż taki niewyżyty nie jest – protestował chłopak. – Co mam zrobić? No… z Martą?

- Bądź szybszy od Zbyszka, jutro jest impreza…

- Jutro jest finał moja droga siostro!

- A potem impreza na cześć najlepszej pary! Wierzę w was, Michał. Idź już spać, kochany – z troską spojrzała na brata.

- Wiedziałem, że zawsze mogę na ciebie liczyć, kochanie – ucałował czoło brunetki.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Tak musiało być, spokojnie. Nie krzyczeć :)

I powiemy wam, że chyba się niedługo pożegnamy.

Pozdrawiamy :)