Odlot nr 10

                Znudzona spacerowała po dolnym poziomie centrum handlowego. Tym razem jej brat niestety nie dał się namówić na zakupy, tłumacząc się zmęczeniem po treningu. W końcu natrafiła wzrokiem na wystawę jednego ze sklepów z bielizną. Postanowiła wejść i dla samej przyjemności chociaż pooglądać.

- W czymś może pani pomóc? – zagadnęła ją sprzedawczyni.

- Ja tylko oglądam. Chociaż… Szukam czegoś szykownego, z koronką, w stonowanym kolorze.

Przyglądała się kolejnemu kompletowi, gdy kątem oka dostrzegła znajomą dwójkę.

- Sabinko, a może to przymierzysz? – spytał brunet, wymachując skąpym stanikiem ze stringami.

- Chyba się źle czujesz. W życiu tego nie ubiorę. Ja noszę bieliznę, żeby coś zakrywała, a nie – oburzyła się blondynka.

- Przecież nie masz się czego wstydzić i ja chętnie bym popatrzył na coś więcej – wyznał.

- Powiedziałam już coś kiedyś na temat świństw w twojej głowie – dźgnęła go palcem w klatkę piersiową. – Po ślubie!

Podczas gdy siatkarz wzdychał ostentacyjnie, Justyna przemknęła szybko do przymierzalni. Nie miała ochoty na wdawanie się w jakąkolwiek rozmowę z Sabiną. Gdyby Zbyszek zjawił się sam, to pewnie by zagadała, a tak mogła skupić się tylko i wyłącznie na przymierzaniu stroju. Zapinała akurat stanik, gdy kotara, za którą stała, nagle została odsłonięta.

- Przepraszam… Myślałem, że wolne – usłyszała speszony męski głos.

- Niestety Zbyszku, tylko ja jestem wolna, kabina już nie – zaśmiała się, widząc atakującego w odbiciu lustra.

Jego mina natychmiast się zmieniła na rzecz szerokiego uśmiechu. Brunetka sięgnęła po bluzkę, by się przysłonić.

- Chyba potrzebujesz pomocy. Pozwolisz, że ci zapnę? – zaproponował i wszedł do przymierzalni.

- Zbigniew, czy ty się dobrze czujesz? Chyba to Sabinie powinieneś zapinać – spojrzała na niego zdziwiona.

- Chciałem być uczynny. Lepiej żebym zapiął, niż rozpiął, nie sądzisz? – przeszył dziewczynę spojrzeniem.

- Zależy jak leży – mrugnęła do siatkarza. – Skoro już tu jesteś…

- Powiem ci, że dobrze ci w nim – mruknął do ucha dziewczyny, jednocześnie zapinając stanik.

- Dziękuję. Dobrze wiedzieć, też tak myślę, ale skoro ty mnie jeszcze w tym utwierdziłeś, to chyba go wezmę – oznajmiła.

- Masz coś jeszcze do przymierzania? Chętnie zapnę, ocenię, pomogę – uśmiechnął się szeroko.

- Nie powinieneś czasem pomóc swojej narzeczonej? Nic więcej nie mierzę. Wiesz, Kubiak nie użyczył mi swojej karty.

- Wybierz coś, ja zapłacę – zachęcił tuż przed wyjściem.

- Zibi! – jak na zawołanie, rozległ się krzyk w kabinie obok.

- Słucham, kochanie? – udawał zainteresowanego.

- Jak ci się podoba?

- Yyy… Nie uważasz, że mogły być bardziej wykrojone? – spytał, oglądając babciny zestaw bielizny.

- Chciałbyś, żebym świeciła gołym tyłkiem, co? Nie pracuję pod latarnią! – oburzyła się Sabina.

- Dobrze, już się nie wtrącam. Poczekam przy wyjściu.

Brunet idąc w stronę drzwi, rozglądał się jeszcze po kuszących strojach na manekinach. Wyobraził je sobie na Kubiakównie i momentalnie podniosło się mu ciśnienie. Zabrał kilka wieszaków, by zanieść je do jednej z przymierzalni.

- Miałam już wychodzić – odparła zaskoczona brunetka.

- Przymierz jeszcze to!

- Zibi, ale ja już niczego nie potrzebuję – próbowała tłumaczyć.

- A całujesz tak jak dawniej?

Bartman, nie czekając na odpowiedź, przyssał się szybko do ust towarzyszki.

- Zbyszek? Gdzie ty jesteś? Wychodzimy już!

Głos blondynki dobiegający z hallu sklepu przystopował nieco zapał siatkarza.

- Dalej nieziemsko całujesz – wyznał i zniknął za kotarą.

- Ty też… - rzuciła Justyna.

Stojąc przy kasie natknął się na płacącą już brunetkę. Zobaczył w jej rękach jeden komplet. Natychmiast sięgnął po swój portfel.

- Ta pani weźmie jeszcze te dwa, zapłacę kartą – oznajmił jak gdyby nigdy nic, nie zważając na purpurowość swojej partnerki.

- Nie no, Zbyszek, nie możesz za mnie płacić – zaprotestowała Justyna.

- Właśnie! Chyba oszalałeś – wtrąciła się blondynka na widok swojego narzeczonego, dorzucającego do zakupów jego znajomej jakieś fikuśne ciuszki.

- Przecież Justyna to moja przyjaciółka, a przyjaciele robią sobie prezenty – jak najbardziej naturalnie podał sprzedawcy kartę.

- Ale nie takie. Naprawdę, przesadziłeś.

Sabina, porzuciwszy wszystko, wyszła zła jak osa ze sklepu. Zdezorientowana ekspedientka patrzyła na całą scenę z przerażeniem.

- Spokojnie, proszę pani. Proszę policzyć wszystko razem i tyle. Przepraszam za zachowanie narzeczonej.

Gdy opuścili już sklep, Justyna nie bardzo wiedziała, co powiedzieć siatkarzowi.

- To zadowolona z zakupów? – uśmiechnął się przyjaźnie.

- Głupio mi teraz…

- Daj spokój. Cała przyjemność po mojej stronie – szybko musnął jej usta i poszedł w stronę ruchomych schodów.

* * *

W tym samym tygodniu Jusia wprosiła się do przyjaciółki z piętra niżej na obiad. Michał miał iść z kolegami zjeść coś po treningu, więc dziewczyna nie chciała siedzieć sama nad talerzem.

- Dzień dobry, mam coś dobrego dla nas i dla maluchów też – rzuciła na powitanie.

W jednej ręce trzymała butelkę wina, a w drugiej duże paczki żelek.

- Cześć. Nie musiałaś nic przynosić.

- Spoko. I tak zabrała z zapasów Misia – uśmiechnęła się szeroko brunetka.

- Może nie zauważy braku smakołyków. Siadaj, zaraz przyniosę kieliszki – powiedziała szatynka.

- Hmm.. Ma ich tyle, że na pewno nie. Straszny łasuch z niego. Dobrze, że spala to na treningu.

- Ciocia!

Dwójka chłopców rzuciła się znienacka na dziewczynę.

- Czuję się taka kochana – zaśmiała się. – Chyba instynkt macierzyński daje o sobie znać. Proszę, przyniosłam wam żelki – wręczyła bliźniakom podarki.

- Ale po obiedzie jemy takie rzeczy! – pogroziła mama.

- Dobrze. A co na obiad? – zasiedli ochoczo przy stole po obu stronach Kubiakówny.

- Ciocia Jusia, a zjesz za mnie marchewkę? Bo ja nie lubię – spytał Krzysiek.

- Tak, wujek Michał też nie lubi – posłała znaczące spojrzenie w kierunku ich matki.

Marta szybko uciekła wzrokiem, zajmując się podaniem obiadu.

- Ręce umyte?

Szatynka wiedziała, że Justyna coś podejrzewa. Może nie miała pojęcia o wszystkim, ale wyczuwała jej czujny wzrok podczas całego popołudnia u nich. Przyjaciółka świetnie rozumiała się z jej synami i ku ich uciesze, dała się namówić na wspólne zabawy.

Wiele razem przeszli. Ona i jej dwa skarby. Cierpiała, płakała, wszystko ją bolało. Zarówno po finale ówczesnej znajomości z chłopakiem jak i podczas porodu. Na szczęście miała za sobą matkę, która zrobiłaby wszystko dla dobra swojej córki… i wnuków. Kobieta zajmowała się dziećmi, gdy Marta kończyła liceum i zdawała matury. Potem tak samo było ze studiami. Dopiero niedawno dziewczyna zapragnęła samodzielności.

Tak oto wylądowała rok temu w Żorach. Przytulne mieszkanie na spokojnym osiedlu pomogła załatwić jej ciotka. Szatynka posłała chłopców do miejscowego przedszkola, a sama  zatrudniła się w banku. Wracając z pracy odbierała smyków i razem spędzali resztę dnia. Czuła się w obowiązku zapewnić im wszystko, czego potrzebowały dzieci w ich wieku, jednak doskonale wiadome było, że nigdy nie zastąpi dwójki rodziców na raz.

Rozmowę o ich ojcu mieli już za sobą. Marta nie ukrywała przed nimi prawdy. Powiedziała, że była bardzo młoda, gdy oni przyszli na świat, zakochała się w chłopaku i pozwoliła wykorzystać. Nigdy nie spotkała się już z ich tatą, który po zniknięciu doskonale sobie radził w życiu. Szatynka obiecała, że jeśli Krzysiek i Marcinek będą chcieli się z nim spotkać, to niczego im nie utrudni, ale muszą trochę podrosnąć, by mogła zorganizować wyprawę.

A teraz nagle wszystko wymknęło się spod jej kontroli. Pocieszała się w duchu, iż na szczęście nie pokazała synom żadnych zdjęć. Dziewczyna straciła dotychczasowy spokój i życiową harmonię. Już niczego nie mogła zaplanować. Wielkim plusem okazał się powrót dawnej przyjaciółki, która teraz mogła okazać się idealnym wsparciem.

- Marta, słuchaj. Wiem, że to nie moja sprawa, ale co się stało z ojcem chłopców?

- Był i się zmył – mruknęła niepewnie.

- Ale co? Żadnego kontaktu? – dociekała.

- Chciałam mu powiedzieć zaraz po tym, jak się dowiedziałam, ale on już z kimś był, więc dałam spokój. Jak widać poradziłam sobie jakoś…

- Mogłaś zadzwonić, a Michał wcale z nikim nie był jeśli już.

- Ale… jak to? Michał? Skąd ten pomysł? – spytała nerwowo szatynka.

Kieliszek z trunkiem zatrząsł się w jej ręce.

- Potrafię sobie policzyć. Zresztą wiem, że Michał i ty byliście dość blisko ze sobą – drążyła brunetka.

- Zbyt blisko, jak widać. Mówiłaś mu coś…?

- Proszę cię. Najpierw musiałam się upewnić, a poza tym nie zrobię nic, czego nie będziesz sobie życzyła – zapewniła.

- Nie sądzę, żeby Michał pragnął teraz takich nowin. Nie byłby szczęśliwy.

- Zrobisz, jak zechcesz. Ze względu na okoliczności i naszą znajomość dam ci tyle czasu, ile będziesz potrzebowała, ale on musi się dowiedzieć – przytuliła serdecznie przyjaciółkę.

- Nie zwalę mu się nagle na głowę. Dziękuję kochana.

- Dlaczego się przytulacie? Ja też chcę.

Marcin wcisnął się pomiędzy dziewczyny.

__________________________________

Witamy ponownie :) Wakacje minęły, więc może lepiej będzie z odcinkami :)

Wraz z Jusią miałyśmy okazję się zobaczyć nie raz i napisać coś do naszej historii, także nie martwcie się.

Przepraszamy za takie przerwy, ale zostańcie z nami ;)

Czyli teraz macie potwierdzenie swoich domysłów ;)

Pozdrawiam