Odlot nr 11

          Zjawił się pod mieszkaniem przyjaciela, pomimo tego, że doskonale zdawał sobie sprawę z tego, iż go tam nie zastanie. Kubiak w końcu grał, a on leczył kontuzję. Był zły na siebie, do tego kłótnia z Sabiną wyprowadziła go z równowagi. Z rękami pełnymi jedzenia zadzwonił dzwonkiem w nadziei, że znajdzie rozmówcę na dzisiejszy wieczór.  W końcu Justynę znał prawie tak samo długo, jak Michała. Usłyszał kroki w oddali, a po chwili jego oczom ukazała się i ona. Wyglądała na zrelaksowaną i szczęśliwą.

- Zbyszek? – zaskoczona brunetka powitała go w drzwiach.

- Cześć – uśmiech wpełzł na twarz siatkarza.

Obrzucił dziewczynę spojrzeniem i zatrzymał się dłużej na białej spódniczce. Promiennie uśmiechała się do niego, a on stał niczym zahipnotyzowany, podziwiając rozcięcie niemal do uda w jedwabnym materiale. Nie podejrzewał jej o takie gusta.

- Więc Zbyszku, wejdziesz? – zaproponowała, widząc jak wzrok bruneta wodził po całym jej ciele.

- Nie przeszkadzam? Bo ja chyba na dłużej – potrząsnął butelką wina w dłoni.

- Chciałam wyjść, ale to nic pilnego. Towarzystwo mile widziane. Bez Michała tak jakoś pusto – zaprowadziła bruneta do salonu. – Rozgość się, a ja pójdę po kieliszki.

- Przepraszam, że się tak wprosiłem bez zapowiedzi – krzyknął za nią. – Właśnie wiem, że go nie ma.

- Nic nie szkodzi. Przecież wiesz, że jesteś u nas zawsze mile widziany. Masz na coś ochotę? – spytała, szukając w lodówce przekąski.

- Widzę, że Michał ma z tobą idealnie – zauważył chłopak. – Cokolwiek przyniesiesz, będzie w porządku.

- A kto by ze mną dobrze nie miał? – zaśmiała się. – To częstuj się, Zbyszku.

Siedziała i śmiała się jak głupia, słuchając jakichś nieprawdopodobnych historii z jego ust.

- Dobra, wystarczy. Poleje sobie jeszcze.

Chwyciła butelkę, której zawartość chwilę później znalazła się na jej beżowej bluzce.

- Kurde – automatycznie rozpięła guziki.

- Ekhem – Bartman chrząknął, nie wiedząc, gdzie podziać oczy.

- Przeszkadza ci, że nie mam na sobie bluzki? – spytała, rozbawiona reakcją siatkarza.

Przecież znali się już tyle lat i nie raz widział ją w takim wydaniu. Dobra, byli wtedy gówniarzami, ale zawsze to coś.

- Zmieniłaś się przez te parę lat – wykrztusił, próbując powstrzymać złe myśli. – Chciałem pogadać, ale w takim wypadku chyba nie będę potrafił się skupić…

- Wiem, wiem. Wtedy na mnie nie leciałeś. To zmieniłam się na lepsze? – drążyła temat, zakładając inną górę ubioru.

- To nie tak. Byłaś bardzo fajną dziewczyną i bosko całowałaś, ale Michał by mnie zabił, gdybym cię… Wiesz, o co chodzi.

- Oj Zbyszku, Zbyszku. Ty się nigdy nie zmienisz. Michałem się przejmowałeś… Dobra, to mów, co ci leży na serduchu – usiadła obok przyjmującego.

- Jestem, jaki jestem, ale cenię sobie przyjaźń twojego brata. Co o mnie myślisz? Jestem egoistą?

- Wiem, szkoda byłoby stracić przyjaciela. O przyjaźń trzeba dbać, a ty i Michał pasujecie do siebie, jakkolwiek  by to nie brzmiało – uśmiechnęła się.

- Nie sypiamy ze sobą, jeśli o to ci chodzi – roześmiał się brunet.

- Z tego, co wiem, to obaj lubicie kobiety – wtrąciła się.

- Tak myślisz?  Chyba jeszcze nie znalazłem odpowiedniej.

- A Sabina nie jest odpowiednia? – dociekała.

- Teraz myślę, że nie… Ciągle jej coś we mnie nie odpowiada, a przecież nie mogę się zmienić całkowicie. Po prostu taki jestem i tyle.

- Nie jestem specjalistką od związków, ale myślę, że uszczęśliwianie siebie na siłę nie ma sensu. Może się dotrzecie. Każdemu zdarzają się gorsze momenty.

- Może… Wiem, że zaczynam mieć powoli dość. Tak się nie zachowuje zakochany…

- Więc pewnie powinieneś się zastanowić nad tym, czy jesteś w niej zakochany.

- Nie, nie jestem – odparł pewnie prosto w oczy Justyny.

- Szkoda mi ciebie, naprawdę szkoda – dłonią gładziła jeden z jego policzków.

- Dziękuję. Zbyszek lubić – pochylił się lekko w stronę Kubiakówny.

- A ty co? Bobek jesteś? On to dopiero lubi, jak go głaszczą – zaśmiała się.

- My po prostu oboje lubimy się do ciebie łasić. Justynko.

- Hmm.. Że tak spytam, co jeszcze lubisz? – obrzuciła go wymownym spojrzeniem.

Gdy pomagała mu sprzątać  naczynia ze stołu, znowu zauważył  to rozcięcie w spódnicy i poczuł ogarniającą go falę podniecenia. Usiedli w saloniku, pili wino i rozmawiali. Może swoje zrobiły procenty, ale nie wiedząc jak to się stało, zorientował się, że ją całuje. Leżeli na sobie, a on rozpaczliwie chciał się z nią kochać. Jej spódnica była ściągnięta wokół talii, uda nagie. Gdy przesunął dłonią po ich wewnętrznej stronie, zrozumiał, że ona nie ma pod spodem nic poza własnym ciałem. Aż jęknął z pożądania, gdy ją poczuł. Jego palce znalazły to, czego szukały. Cicho westchnęła. Gdy opadała na niego, usłyszał ciche mruczenie. Jakby całe napięcie nagle z niego uszło. Puścił w niepamięć nieudane próby zbliżenia  z narzeczoną, odrzucenie. Ogarnięty pragnieniem ściągnął jej bluzkę, a ona w magiczny i szybki sposób rozpięła spódnicę.  Teraz leżała kompletnie naga i wspinała się pod jego dłońmi. Na widok ciała brunetki zabrakło mu tchu, a w nim samym obudziło się dzikie pożądanie.

Widziała w jego oczach żądzę. Szybko zorientowała się w sytuacji i ściągnęła z niego ubranie. Leżeli na sofie, kochali się. Tak nigdy się nie kochał. Robiła z nim to, o czym mógł tylko pomarzyć. Napełniła go taką siłą, tak silnym pragnieniem, że wziął ją siłą i wszedł niczym błyskawica, wprowadzając ją w inną rzeczywistość.  Leżał na niej i czuł, że drży jej ciało, a po chwili wolno zaczyna się pod nim wić. Nie mógł uwierzyć, że chce jeszcze i jeszcze, ale skierowała jego dłonie z powrotem na swoje ciało. Potem wcisnęła jego głowę między swoje uda, a jego język robił co chciał. Jęczała, krzyczała, drżała, a on znowu w nią wszedł. Leżeli kochając się kolejny raz, a potem następny. Ściągnęła go na podłogę, potem zaprowadził ją do sypialni. W końcu leżeli wyczerpani obok siebie.

Obudziła się w jego ramionach. Męskie objęcia o poranku nie okazały się tymi brata, tylko kochanka poprzedniego wieczora. Coś ewidentnie między nimi wczoraj zaskoczyło. Bała się reakcji  bruneta, więc chciała po cichu wstać z łóżka. Zatrzymała ją męska dłoń na nadgarstku.

- Gdzie mi uciekasz?

- Już nie śpisz? – zmieszała się.

- Przestałem czuć ciepło obok siebie – wymruczał.

- Rozumiem, pójdę się ubrać…

- Nie musisz. – Siatkarz pociągnął brunetkę z powrotem na łóżko. – Wstydzisz się mnie?

- Tak. Bardzo się wstydzę. – Okryła swoje nagie ciało kołdrą.

- Żałujesz? – spytał cicho bez emocji.

- Nie – odpowiedziała bez zastanowienia. – Tylko Michał nie może się dowiedzieć – zastrzegła.

- Sabina też nie. Zostawiamy to między nami, ale… - zawahał się. – Dawno nie kochałem się tak…

- Możesz być spokojny. Ja jej nic nie powiem. Zawstydzasz mnie – wyznała.

- Ale mniej boję się jej reakcji niż Miśka – mruknął.

- Bo ona ci nic nie zrobi, a Michał… Nie chcę mieć cię na sumieniu.

- Jesteśmy dorośli, prawda? Wiem, że jestem na ostatnim miejscu listy kandydatów na szwagra – mrugnął okiem.

- Tak, wymarzonym szwagrem Miśka to ty nie jesteś, no ale jego siostrę już zaliczyłeś-zaśmiała się

-Nie myśl o tym tak. To nie przygoda na jedną noc-zmarszczył brwi.

-Nie? Myślałam, że było minęło i od jutra zachowujemy się jak dawniej.

-Jeżeli tak wolisz, to nie ma problemu.

-Nie przywykłam po prostu do takich sytuacji, że sypiam z kumplami brata, nie wiem jak powinnam się zachować?- zamyśliła się

-Przecież wiem. Co byś powiedziała na dobry seks na zawołanie?.

-Mam być Twoją kobietą na noc? Ty dzwonisz, a ja zgadzam się na wszystko? Nie jestem dziwką!- zdenerwowała się i szybko wstała z łóżka.

-Ej! Myślałem o tym, że ty będziesz mogła po mnie zadzwonić. Chętnie zostanę twoją dziwką- Zibi podszedł do dziewczyny.

-Zwał jak zwał dla mnie to bez różnicy, mam ci wystawić rachunek za dzisiejszą noc??- ironizowała, chociaż nie przyzna przed nim, że jego pomysł jej schlebiał.

-Uspokój się- odwrócił ją do siebie i pocałował. Nie wypuścił jej z uścisku, póki nie przestała protestować.

-Wiem, że Ci się podobało i, że tak samo jak ja mam ochotę na ciebie, to ty masz na mnie, Michał się nie dowie obiecuje, to będzie nasza słodka tajemnica- zapewniał.

Mamy nadzieje, że ten odcinek zrekompensował wasze wyczekiwania. Przepraszamy! poprawimy się :) obiecujemy :D