Odlot nr 16

Michał od rana był nadpobudliwy. Ewidentnie go roznosiło, a jego siostra bacznie go obserwowała.

- Wiesz Jusia, może wpaść Zbyszek do nas na wieczór?

- Zbyszek? – zdziwiła się brunetka.

- No tak, Zbyszek. Coś w tym dziwnego, że mój przyjaciel by do nas wpadł?

- Nie, nic. A sam czy ze swoją tyczką? – mruknęła zgryźliwie.

- Z kim? – szatyn zrobił dziwną minę.

- No z Sabcią, a z kim? – zadrwiła.

- Ja wystosunkowałem zaproszenie dla jednej osoby. Ewentualnie dla Bobka.

- Tym lepiej Michał, tym lepiej – poklepała brata po plecach. - Ale skoro to ma być męski wieczór? – spytała

- Gdzie tam. Przecież znamy się w trojkę doskonale. Na pewno nie będziesz w niczym przeszkadzać. – uśmiechnął się chłopak – I miałbym prośbę…

-Jaką?...O nie! Nie proś żebym wam coś robiła?- skrzywiła się

- Zależy jak bardzo kochasz swojego braciszka? – poruszył brwiami.

- Zbok!!! – sprzedała mu kuksańca.

- Przecież żartowałem. Chodzi o to, żebyś ugotowała coś pysznego na kolację, co?

- No skoro muszę, to coś przygotuję,  żeby dwa wielkoludy nie padły z głodu.

- Kocham cię - siatkarz ucałował policzek siostry.


^^^

Panowie siedzieli na Kubiakowej sofie, gawędząc o swoich sprawach. Justyna przechadzała się w kuchni od szafki do szafki.

- Szukasz czegoś? – spytał w końcu niższy przyjmujący, słysząc trzaski zamykanych szafek.

- Tak. Mogłeś pomyśleć o tym, że skoro mam wam gotować, to potrzebuję wszystkich składników. Nie mamy musztardy ani ziół.

- O kurde moja wpadka – jęknął Michał. – To może skoczę szybko do sklepu? - zaproponował.

- Jak się nie boisz zostawić nas samych – zażartował Zbyszek.

- Co wy, za 15 minut będę – Kubiak szybko się ubrał i wybiegł z mieszkania.

-To co, Zbyszku? Mam się rozebrać, czy jednak wolisz tak siedzieć sam na seksownej czarnej sofie? – zaśmiała się brunetka.

Mierzyli się uważnymi spojrzeniami przez chwilę. Siatkarz siedział rozpostarty na swoim miejscu, a ona stała za blatem w kuchni. Gdy już miał się podnieść, Kubiakówna podeszła do niego szybko i powstrzymała ruchem ręki.

- Lepiej będzie dla ciebie jak zostaniesz na tej sofie – pchnęła go powrotem na czarne skórzane obicie.

- Tak? A co mnie czeka? – rzucił zaczepnie, odwiązując jej fartuszek.

- Będziesz smacznym kąskiem do schrupania.

- I widzisz, taka propozycja jak najbardziej mi się podoba – pociągnął brunetkę na sofę.

- Zdążysz w 15 minut?

- Justynko niczym się nie martw – delikatnie kącikami ust muskał jej szyję.

- Wiesz? Chyba jednak Michała może dłużej nie być – po kryjomu wysłała  bratu krótkiego smsa, żeby dokupił jeszcze kilka produktów.  Niech Michał trochę się nabiega, a co.

Tuż przed punktem kulminacyjnym , rozległ się dźwięk przychodzącej wiadomości. Dziewczyna sięgnęła po telefon i odczytała treść znad nagich ramion bruneta.

„Już do was jadę. Zaraz będę”

- Zibi, pospiesz się, on już wraca!

- Oj kochanie, będzie ostro – odparł przyjmujący z cwanym uśmiechem.

Skóra na meblu delikatnie skrzypiała pod ich szybko poruszającymi się ciałami.  Kilka minut później było już po wszystkim. Zadowolony z siebie Zbyszek, szybko zakładał ubranie.

- Spodnie, ogierze! Pospiesz się! – ponaglała przyjmującego.

- Jakoś jak uprawialiśmy seks, to mnie nie ponaglałaś – zaznaczył.

- Pewne rzeczy lepiej prezentują się w pionie, Zbyszku – odgryzła się. – Jeszcze Ci stoi? – zauważyła. Brunet spojrzał w dół.

– Chciałabyś! To tylko niedosunięty rozporek.

- Może Ci z nim pomóc?

- Wiesz, kochanie, bardzo chętnie, ale chyba nie zdążymy – Bartman puścił do niej oczko.

- Ej! Chodziło mi o zapinanie, zboczeńcu – fuknęła.

- Luzik jeszcze wiem, jak zapiać swój rozporek – złapał za zamek, a ten ani drgnął. – O cholera…

- Co jest? – zaskoczona brunetka spojrzała na kochanka.

- Zaciął się, jak Boga kocham.

- Może ja spróbuję. Ty masz takie niezgrabne łapska.

Dziewczyna mocowała się z zapięciem, aż w końcu pochyliła się nad spodniami, by przyjrzeć  się z bliska.

- I co?

- Ała, ty głupku – jęknęła. – Puszczaj!

- Ale ja cię wcale nie trzymam!

- Nie mówiłam do ciebie, tylko do zamka! Przycięłam sobie włosy!

- I co teraz? Misiek pewnie już pod blokiem – denerwował się brunet.

-Tak i wyjdzie na jaw, że Ci ciągnę. Moja reputacja jest skończona – lamentowała. – Zrób coś do cholery!

- Grunt to spokój. Skoro nie dasz rady się wyplątać, to trzeba obciąć te włosy. Wołamy kogoś na pomoc? Może Martę? – zaproponował.

- Nigdy więcej moja głowa nie spocznie w twoim kroczu. Martę? Ale co ona na to powie? Może sami znajdziemy nożyczki?

- Mimo wszystko potrzebujemy czasu, Jusia.

- Dobrze, zadzwonię do niej, ale powiem, żeby zatrzymała Michała na schodach. Wiesz, on ma do niej słabość. Dawaj telefon!

^^

Chwilę później zadowolony szatyn wkroczył na klatkę schodową, radośnie podśpiewując pod nosem. Mijał właśnie drzwi mieszkania Marty, kiedy niespodziewanie wyszła z nich wspomniana dziewczyna.

- Hej Michał – przywitała sąsiada.

Przez myśl siatkarza przeszły słowa pewnej piosenki . „Nie da ci tego ojciec, nie da ci tego matka, co może dać ci dzisiaj twa bliska sąsiadka”. Aż w duchu uśmiechnął się do siebie.

- Cześć Martuś, co słychać? – przystanął na chwilę. Lubił ją w takim wesołym nastroju.

- Wszystko dobrze, słuchaj masz może chwilę? –zagadnęła.

- Wiesz, spieszę się do Jusi i Zbyszka – odparł.

- A co to za trójkącik?

- Nawet tak nie żartuj. Mała kolacyjka we troje.

- Ooo, to miło. Ale widzę, że zakupy na ostatnią chwilę – pokręciła głową.

- Tak. Jusia mnie zabije, jak zaraz nie przyniosę tych zakupów – błaganie spojrzał ku górze.  – Także pogadamy później – chciał ruszyć dalej, jednak Marta zdążyła złapać go za rękę i przyciągnąć do ściany.

- Teraz to ty mnie pocałujesz!

Zupełnie nie wiedziała, co jej odbiło. Chciała pomóc przyjaciółce, chociaż kompletnie zdziwił szatynkę telefonom Justyny i ta prośba.  Jak na złość, Kubi chciał uciec, więc tonący brzytwy się chwyta.  Myślała, że zostanie sprowadzona do pionu, usłyszy jakiś cierpki tekst, a tymczasem siatka z zakupami wylądowała na podłodze, a ręce siatkarza znalazły się po obu stronach głowy dziewczyny.  Michał całował niezwykle subtelnie, obdarowując partnerkę gorącymi pocałunkami. Z każdym muśnięciem warg, nakręcali się jeszcze bardziej. W pewnym momencie szatynka niespodziewanie przerwała ich czułości.

- Miłego dnia sąsiedzie! – spokojnym tonem, powstrzymała zapędy Kubiaka.

- Ale… Martusiu… – jęknął wyraźnie poirytowany.

- Żadnego ale. Proszę zabrać swoje zakupy i wrócić do siebie.

Podniosła manatki szatyna. Wcisnęła mu reklamówkę do ręki, po czym zatrzasnęła drzwi tuż przed czubkiem jego nosa. I tyle ją widział.

^^^

Biegali z nożyczkami po całym salonie, ona z pochylona głową na rozporku spodni siatkarza, on wyprostowany, co chwila podkreślał żeby tylko jego partnerka ostrożnie obchodziła się z tym ostrym narzędziem.  W końcu wiadomy sprzęt nie mógł ucierpieć. Justyna najbardziej obawiała się przyszłych dociekliwych pytań Marty. Ostatecznie włosy zostały obcięte, głowa Jusi uwolniona, a rozporek zapięty. Ledwo para doprowadziła się do porządku, drzwi stanęły otworem.

- Wróciłem kochani – oznajmił Kubiak stojąc w progu.

- A co ty taki wesoły? Ekspedientki w sklepie gratis obciągały ? – zażartował Bartman.

- Mam swoje powody, zresztą… - uważnie spojrzał na przyjaciela. – Bartman goliłbyś się czasem!

- Ale, że jak? Przecież się wczoraj goliłem – brunet pogładził się po twarzy.

- Nie o takie kudły mi chodzi. Busz wystaje ci z rozporka! – naprowadził kumpla. Justyna wybuchła śmiechem, a skonfundowany brunet wybiegł do łazienki.

- Nie masz taktu braciszku, oj nie masz.

- Helo, jak przychodzi w gości, to niech się ogoli.

- To teraz co, goli się twoją maszynką? – zażartowała brunetka, na co Michał poczerwieniał ze złości.

- Już nie żyjesz Bartman!

_________________________________

Cieszy nas niezmiernie fakt, że ciągle interesują was losy naszego opowiadania i bohaterów :)

 To 5 odcinek w tym roku, więc nie taka zła frekwencja. Różnie się układa, nie zawsze jest czas i chęci w jednym momencie.

Materiał na odcinki jest, przechowywany w tajnym zeszycie oraz na kompie, więc bez obaw.

Także, do następnego i przepraszamy za gorszące treści.

Miałyśmy przyjemność gościć w Kraków Arenie podczas Memoriału Huberta Jerzego Wagnera. Była magia!

;)